Volkmar Matei (Ragazzi) about She sleeps, she sleeps
Freaks, sage ich. Freaks!
Geniale Freaks.
Avantprog-Erfahrene werden sich über diese erlesen kunstvolle Arbeit freuen. Hier werden Grenzen in allen möglichen und unmöglichen Richtungen überschritten, als sei dies ganz und gar natürlich und nicht anders möglich. Wie leicht & schwer zugleich, komponiert & free zugleich, still & ausgeflippt zugleich diese Arbeit klingt, muss nur unbedingt erfahren sein.
Erneut legen Fire! ein geniales, großartig berstendes Album vor, das absolut zum Kanon der verrückten Klänge gehört und für das Überdauern der Zeiten gemacht ist.
Rory Gibb – The Quietus about Incubate festival Tilburg
“The trio’s performance at Paradox is by degrees restrained and volatile, cutting intuitively between styles.
They open in near-silence. Mats Gustafsson wrings out a series of electronic scratches and squiggles from a small tabletop set-up of oscillators and effects, while Andreas Werliin’s drumming escalates to gleefully feral, thrashing back and forth across his kit in bursts of arrhythmic clatter like a marionette with its strings cut to differing lengths. What initially feels like particularly arcane free jazz resolves into a taut krautrock-ish throb, with bass and keys from Gustafsson building to crescendo. And then, inevitably, the sax enters – a huge thing hewn of stained, ancient-looking metal – and sat about six feet away from Gustafsson he’s all physical exertion, veins bulging bright red, tearing out ragged, sustained peals that press violently upward, as if seeking to crash through whatever glass ceiling is holding them down.
The same pattern recurs throughout the set but in a different manner each time, with periods of exploratory downtime abruptly resolving, with the tick of a hi-hat, into a punkish, propulsive thrash that’s practically danceable (and, indeed, there are plenty of people lining the back of the room doing their best). These shifts from formlessness to tight structure – which, as with the rest of the set, I presume are mostly improvised – serve to hammer home how carefully each member is listening to the others play. Whatever miniscule cues serve as directional indicators, they’re imperceptible to the audience, making the entire hour-long performance a thrillingly seamless affair. “
“Out of the seemingly inexhaustible treasure chest that is the Scandinavian experimental scene comes this latest Swedish supergroup” themilkfactory on You Liked Me Five Minutes Ago
****½ for You Liked me Five Minutes ago in freejazz-stef.blogspot
“There’s no doubting the impressiveness of the outré fireworks which frequently burst across the album. Yet it’s the sense of control and restraint which is perhaps the most striking aspect of Fire!’s methodology” – BBC
“Fire! is het boeiende project van de Zweedse Mats Gustafsson, misschien wel de wildste rietblazer in de jazzmuziek van nu. De band ontstond in 2009 en vele overtuigende concerten volgden, soms uitgebreid tot een dertig man tellend orkest.
Anders dan de naam en muzikanten doen vermoeden, brengt het trio Fire! geen concessieloze freejazz waarvoor je dekking moet zoeken. Zeker, Gustafsson laat zijn saxofoon een enkele keer bulderen als een olifant, maar de basis is toch de koel spelende ritmesectie. De repeterende grooves klinken donker en rauw, maar escaleren nooit. Wat vooral bijblijft is de gelaagdheid in het totaalgeluid, waarbij de muzikanten elkaar met effecten en extended techniques opzoeken, uitdagen en aanvullen. Dit gebeurt in een relatieve rust, wat bezwerend werkt voor de luisteraar. Dankzij Gustafssons gebruik van fender rhodes, elektronica en orgel komt de luisteraar bovendien terecht in een vervreemdende klankwereld.” – Tim Sprangers (de Volkskrant) about (without noticing) ****
Press about Fire! | Videos of Fire! | Music of Fire! | Photos of Fire! | Concerts of Fire!